به خودت اهانت مکن.

أَزْرَى بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ وَ رَضِیَ بِالذُّلِّ مَنْ کَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ وَ هَانَتْ عَلَیْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَیْهَا لِسَانَهُ .

آن که جان را با طمع ورزى بپوشاند، خود را پست کرده و آن که راز سختى هاى خود را آشکار سازد، خود را خوار کرده و آن که زبان را بر خود حاکم کند، خود را بى ارزش نموده است.

He who is greedy is disgraced; he who discloses his hardship will always be humiliated; he who has no control over his tongue will often have to face discomfort

نهج البلاغه-حکمت2