مَا أَضْمَرَ أَحَدٌ شَیْئاً إِلَّا ظَهَرَ فِی فَلَتَاتِ لِسَانِهِ وَ صَفَحَاتِ وَجْهِهِ .
کسى چیزى را در دل پنهان نمی کند جز آن که در لغزش هاى زبان و رنگ رخسارش آشکار می گردد.
Whenever a person conceals a thing in his heart , it manifests itself through unintentional words of his tongue and the expressions of his countenance.
نهج البلاغه-حکمت 26