أَزْرَى بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ وَ رَضِیَ بِالذُّلِّ مَنْ کَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ وَ هَانَتْ عَلَیْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَیْهَا لِسَانَهُ .
آن که جان را با طمع ورزى بپوشاند، خود را پست کرده و آن که راز سختى هاى خود را آشکار سازد، خود را خوار کرده و آن که زبان را بر خود حاکم کند، خود را بى ارزش نموده است.
He who is greedy is disgraced; he who discloses his hardship will always be humiliated; he who has no control over his tongue will often have to face discomfort
نهج البلاغه-حکمت2
کُنْ فِی الْفِتْنَةِ کَابْنِ اللَّبُونِ لَا ظَهْرٌ فَیُرْکَبَ وَ لَا ضَرْعٌ فَیُحْلَبَ
در فتنه ها، چونان شتر دو ساله باش، نه پشتى دارد که سوارى دهد، و نه پستانى تا او را بدوشند.
During civil disturbance adopt such an attitude that people do not attach any importance to you – they neither burden you with complicated affairs, nor try to derive any advantage out of you
نهج البلاغه-حکمت1